پس زمینه اختلاف منظر

آرزو

پس چه باید کرد؟!
اکتبر 6, 2020
درخت
نوامبر 1, 2020

دلم می خواست شعر تازه می گفتم

پیامی از خروش کوچه های شهر پر آوزه می گفتم

در این یلدا شب تاریخ

دلم می خواست از آوار یک اندوه بی اندازه می گفتم

دلم می خواست در گهواره تاریک تاریخم نمی خفتم

دلم می خواست در رخواره های زرد رنگ و دور رؤیاها نمی مردم

دلم می خواست از اعماق خشمستان قلبم

                -این نهفت هفت توی درد و آگاهی-

                به جای سایه های ترس، روح بیشه سبز شجاعت بود

دلم می خواست در دست زمانم

                جای این تنهاعصای مومی تردید، گرز استقامت بود

دلم می خواست در رگ های من خون صلابت بود

***

دلم می خواست دنیا چشمه جوشان و پویان صداقت بود

در آن هر ریگ و هر گلبرگ و هر تک قطره صاف و زلال و پاک

به سیمای نهفت خویشتن می گشت راهی

نبد در دیده نازآفرین گل

نگاه کینه توز خار

و خصم خلق ها در جامه پاکیزه ایمان و آگاهی

نمی شد در تن دوشیزه ای زیبا

              دل پتیاره ای مستور

دلم می خواست چهر دلفریب و هفت توی واقعیت عین سیمای دل انگیز حقیقت بود

دلم می خواست دنیا

              -این کویر لخت خونی رنگ-

                      دشت سبز انسان بود

و در هر گوشه اش گلبوته های سرخ قرآن بود

دلم می خواست قرآن بود

***

و اینک در میان سینه ای آشفته جا دارد

دل سوداپرست من

و از پشت جداری تیره می بیند به متن قتلگاه خاک

به هر لحظه شکست من

و می گرید بدین بختی که دارد عشق و روح و فکر و دست من

***

دلم می خواست می گفتم

که من بیهودگی را حرف مفت دیو می دانم،

برای مصرف بی قید و شرط هرزگی هایش

به من چه روی دست او اگر می ماند این بی ارزش بی قدر بی مقدار

                                                                                    این کالا!

به من چه گردش دیوانه وار تسمه تولید

                                                    به روی چرخ استیلا!

که بودن را به جز عهد شگفت انگیز انسان در ره راز آفرین سرنوشت خود نمی بینم

                                   به سوی چشمه بالنده هستی

مگر انسان به جز عهد و امید و عشق و آگاهی است؟

***

دلم می خواست می گفتم

        که «کافکا» را جز به یک روح سرگردان

                       -زبرخورداری مفرط-

                                         نمی دانم

«هگل» را هم بجز یک طبل تو خالی نمی بینم

                      که بر دروازه های باز این ویرانه می کوبد

«راسل» آن پیر کم عقلی که پای معبد «صهیون»

                  به شیطان تعزیت می گفت،

                               من او را هم نمی بخشم

***

دلم می خواست می گفتم:

در آن جایی که شیطان می زند لبخند فیروزی

                   به خون جاری هستی

و هر شعری بود دستی به زیر پایه تابوت ارزش ها

دگر جای سرودن نیست

در آن جایی که بهر عاشقان بی قرار فجر صادق هیچ جایی نیست

نیاز گرم رویش نیست

                   غوغاهای باران پرستش نیست

در آن جائی که پیوند خدائی نیست

در آن جا

            -آی مردم!-

                   جای بودن نیست

***

دلم می خواست می گفتم:

           در آن جایی که پرپر می شود گلبوته های سرخ قرآن روی خاک خونی تزویر

در آن جائی که هرکس خصم یار و یار خصمان است

در آن جائی که تندیس طلا، تنها خدای معبد جمع است

در آن جائی که از جرم شب یلدائی تاریخ موم قامت شمع است

مرا آهنگ ماندن نیست

***

دلم می خواست می گفتم

مرا شور رهائی هاست

مرا با یک جهان تازه شوق آشنائی هاست

جهانی تازه با بنیاد و نظم و پویشی تازه

جهانی کاندر آن هر گرگ با هر میش

بود مشغول سهم خویش

«تجاوز» واژه متروک فرهنگ چنان دنیای دیگرگونه خواهد بود

جهان مردم پاک اهورا دل

در آن جائی برای دیو خونریز قساوت نیست

زنانش را نباشد بر لب کفتارها منزل

نه هر زن دامنی دارد؟

نه هر دامن سر روئیدن گل های سرخ گلشنی دارد؟

جهان باغ های پر شکوه فصل آزادی

***

دلم می خواست می گفتم

مرا پیوند با دنیای پاکی هاست

که در متن طراوت بخش و گلخیزش

جدائی ها ز دنیای کثیف کرم خاکی هاست

جدائی ها از این مرداب گند آلود

جهان صلح، اما صلح نارنجک

تنش را می زداید با دو دست وحشت انگیزش

                     که در خونابه ها شوید

                          تن عریان محرومان دنیا را!

در آن بیگانه ها هم دست و هم پیمان

ولی هر آشنا با آشنای خویش بیگانه

پناه بی پناهانش،

خموش سرد میخانه

               و این اغراق گوئی نیست ای یاران

                   در این بی رحم غوغای شقاوت بار دردآجین

                  قاراپت هم اگر بنزین

               نریزد در خم مشروب

                        ترحم کرده در حق خریداران خود بی شک!]

خروش شهرهایش همصدا با صخره و سنگ است

عروج ازدحامش مظهر تاریخ نیرنگ است

که مردش

           -مرد میدانش!-

به سختی راه ناهموار خود را

از فرار بستر ناموس خود، تا نیکبختی های رایج می کند هموار

و با رخش هوس های پلید خویش می راند

زنش در کوچه ها، در صحن عریان زمان، چشمان شبگرد حریصان را

-که چونان گله ها بر دره های ژرف خواهش، پوزه می مالند-

به نام نامی شیطان

به گند مزار اندام حریص خویش می خواند!

و فرزندش میان خاک و خل

    در متن اسقاط هزاران قوطی قسطی

چنان چون لحظه ها در جستجوی ارزش خویش است!

خدایا! روح شعر انگیز من را با جهانی این چنین وحشی

سر همسازگاری نیست

***

چه می گفتم؟!

تمنائی است چونان چشمه ساری سبز در اعماق روح من، که می جوشد

و از یک آبشار تند، آب صاف و سرشاری که می ریزد

و رؤیای مرا در خویش می گیرد

در این نابود

در این تاریک وهم انگیز خون آلود

دلم بی تاب می گرید!

***

دلم می خواست شعر تازه می گفتم

دلم می خواست

                      شعر تازه می گفتم

دلم

     می خواست

                     شعر

                           تازه

                                 می گفتم…

۱۶/۱۰/۱۳۵۵- تهران

محمد حسن زورق

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *